Askotan
beharrezkoa da. Laguntzen du terapia egiten. Laguntzen du eredu txarrak
identifikatzen. Batzuetan, hutsune nabariak non dauden ozen esateak
oihartzuna du. Hala gertatzen denean, lagun gehiagok begi bistakoa dena
ikusten dutela konturatzeko balio du.

Marmar
egitea ondo dago. Ez da aski. Marmar asko egiteak nolabaiteko geldo
aldira ere eramaten ahal gaitu: beti da berdin, horrela ezin da, hauekin
ez dago modurik… Baina ohitu gara. Eta geldotasunak marmartia marmar
bihurtu dezake ere. Horregatik, marmar egitea ondo dago. Mugak ditu.
Nabariak.

Eta
batzuetan, muga horien barruan ahaztu egiten dugu garrantzitsuena ez
dela marmar egitea. Egitea baizik. Horregatik, marmarrak jartzen
dizkigun mugak gainditzea beharrezkoa da. Eta marmarrarekin lotutako
aurreiritziak atzean utzita, beste mundu bat dagoela ikusiko dugu.

Baldintzarik
gabeko laguntasunarena, ausardiarena. Mugak, konplexuak, aurreiritziak,
beldurra atzean uzteak abantailak baino ez ditu. Elkarlana sustatzea,
proposamenak egiten ausartzea, (berandu egiteaz damutzea),… aukerak
sortzea… horrek guztiak ekarriko du marmarra sortzen dituen egoera
gainditzea eta alboratzea. Bide berriak jorratu behar ditugu, lagun
zaharrekin zein berriekin. Konfiantza. Leialtasuna. Uste duguna baino
ahaltsuagoak gara, batez ere lagunak laguntzera etortzen direnean.

Hala
erakutsi digute guri azken asteotan zehar: eskatu eta jaso. Galderarik
gabe. Irabazi ala ez, aukera ondo probestu dugu, gure eremua
marmarrarena ez dela gogoratzeko eta bidai lagun onak ditugula, beste
behin ere, berresteko.